czwartek, 12 września 2013

Przy owijaniu kanapki w sreberka...

- Olu, gdzie masz resztę pieniędzy z wczorajszych zakupów? Miałaś kupić zeszyt i powinno Ci zostać jeszcze trzy zeta?
- Kupiłam sobie dwa batoniki.
- Ale umowa była inna?!
- No właśnie zastanawiałam się o co będziesz bardziej wściekła: czy o to, że sobie kupię dwa batoniki i nie przyniosę ci reszty, czy jeśli zwieję z dwóch lekcji i przyjdę do domu po śniadanie, którego zapomniałam. 

Polityk mi rośnie, jak nic...


poniedziałek, 9 września 2013

Zapytaj lekarza lub farmaceutę

SP rozmawia z farmaceutą:

SP: Potrzebuję coś na przeziębienie dla osiemnastolatka. Coś co poważnie się nazywa, tak że on uwierzy, że działa. Coś, co profesjonalnie wygląda i nie zrujnuje mi portfela.
F: A bardzo chory jest?
SP: Obłożnie.
F: A gorączkę ma?
SP: Jak znam życie to chyba nawet z 37 st.C.  W każdym razie trzeba zaciemniać okna i chodzić na palcach.
F: Uch. Taka gorączka to może nawet zabić.
SP: Żeby tylko! To przypadek terminalny przecież...
F: Proponuję XXX za 24 zł
SP: Ooo żesz...  Aż tak chory pewnie nie jest.
F: W takim razie za 11 sprzedam obietnicę, że będzie dobrze. W saszetkach!
SP: Poważnie się nazywa?
F: Ma dwuczłonową, łacińską nazwę.
SP: Jezzzuuuu... Biorę.

Skończyło się jak zwykle na paracetamolu. Z tym, że w saszetkach.
Bo poważniej wygląda!
Już samo spoglądanie na opakowanie stawia na nogi.

A PS i tak zachwycony nie był, bo smakuje podle.
No ja bardzo przepraszam, toż to lekarstwo jest. Ma leczyć, a nie smakować!

środa, 4 września 2013

By the way



Kolano wokół rany z czarnego robi się już wyraźnie fioletowe. No nareszcie!  Bo podczas porządków w szafie znalazłam zapomnianą, śliczną fioletową sukienkę. Teraz do tych siniaków pasuje idealnie.

Rana do wesela się zagoi.
Do wesela Madlen. To jeszcze miesiąc...

Madlen mówi, że iść na wesele z warkoczem do pasa mi raczej nie wypada. Podobno nie ten wiek.
Trzeba będzie ciąć. Ciężka decyzja, gdy ma się mózg przyrośnięty do włosów.
Jednak mam być świadkiem na tym ślubie, więc trzeba się będzie reprezentować dostojnie. Nie tak jak zwykle.

Ale póki co, siąpi  z nieba. Mam podkręcanie włosów za free.
Ma się te względy u Pana B.

poniedziałek, 2 września 2013

A tymczasem u Pilcha*...




"Po śmierci nie żyjesz, ale zanim się urodzisz, też nie żyjesz. Zdecydowaną większość czasu nie żyjesz, całe wieki nie żyjesz, przez liczne wieczności nie żyjesz... Im więcej nie żyjesz, tym bardziej z nagle ci danym życiem się certolisz..."




A potem jeszcze:

"- Mamo kochana, zechciej przyjąć wyrazy najgłębszego współczucia z powodu mojej samobójczej śmierci.
- Dziękuję ci, kochany Wzmożeczku, bardzo ładnie, że pamiętasz o mamusi."

O w mordę...!


_______________
* Jerzy Pilch - "Wiele demonów"

Młodzież zjechała do domu

- No nie wiem, czy mogę założyć tę spódnicę z rozporkiem na udzie - zagadnęła SP swoją córkę o poranku, zakładając jednocześnie lekkie jak mgła pończochy.
- A w czym problem?
- No wiesz, kolano mam rozorane. Będzie widać.
- E, spoko, nikt nie zwróci na ciebie uwagi, mamo. Zapominasz, że to NIE TY dziś tam będziesz robić za gwiazdę.

____________

- Olu, jesteś już w takim wieku, że powinnaś zwracać uwagę  na to, jak chodzisz. Wyprostuj się, nie stawiaj nogi z kolana, bo posuwasz się jak słoń.  Stawiaj stopy wąsko.
- Wystarczyłoby, gdybyś kupiła mi te buty na obcasie, sprawa rozwiązałaby się sama, mamo. Jestem już przecież w takim wieku...

____________

- A ty nie marzniesz dziś w tym ażurowym sweterku, Olu?
- Marznę, ale tylko w te dziurki. W nitki nie marznę...


No, trudno odmówić temu logiki.
A więc, aby logice stała się zadość, proszę o kontakt osobę, która mi wyszła po przeliczeniu pewnego skomplikowanego algorytmu, którego nawet ja nie rozumiem. Tą osobą jest: Eldanii. 
Natomiast odnośnie drugiego zadania - Ania Arbuzowa za zdanie "Wchodzę w to, choć jeszcze nie wiem w co". Bo to tak po mojemu. Aniu,  jeśli nigdy z tego nie wyrośniesz, to już Cię lubię :))

Wszystkim zaś dziękuję za zabawę... po równo.

Obydwie osoby proszę o kontakt na priv. W mailu proszę o informację, w jakiej kolorystyce mam się poruszać mniej więcej. Zdjęcia zamieszczę po tym, jak osoby dostaną przesyłki. Bo jak zabawa w ciemno, to niech już tak zostanie do  końca.


To tymczasem borem lasem
Wojciech Pijanowski
z Magdą
(Magda, pocałuj pana!)

niedziela, 1 września 2013

I choć znam na pamięć wszystkie te nuty...

I wiem już teraz na pewno, że gdy znowu nadarzy się taka okazja,
znowu wyprasuję tę sukienkę,



że znowu zarwę dwie noce, nie będę się wściekać, że drogo, że daleko, długo i z opóźnieniem, że z lekceważeniem praw pasażera zakrawającym na jakąś groteskę...


będę szła 5 km, zniszczę kolejne w tym sezonie trampki, pewnie nawet trochę zmoknę,
ale zasiądę w odpowiednim towarzystwie...


lub poszukam takiego, wyższego ode mnie o dobre pół metra, który świetnie sprawdza się jako parasol i piorunochron, gdy tłum staje się groźny...


upewnię się, że jestem na właściwym miejscu...




i będę czekać sześć godzin pod sceną...


aż zgęstnieje tłum i zabłysną światła





aż wjedzie cały sprzęt i zostaną podłączone wszystkie wtyczki, aż  sprawdzą nagłośnienie i iluminacje, rozstawią butelki z wodą dla artystów...
i niech by to trwało następnych kilka godzin, to dam radę, bo wiem...

 

że wraz z pierwszymi nutami  rozbłysną mi iskry w oczach, albo popłyną łzy,
zapomnę o zmartwieniach, których mam trochę ostatnio,
pomyślę: "dzięki ci, synu, że mnie tu wyciągnąłeś po raz kolejny",
może przez chwilę zatęsknię, że przeżywam to sama,
by już  za sekundę zapomnieć  o wszystkim,
bo lada moment będzie już tylko straszniej. Głębiej, miłośniej, wspanialej...