Tniemy lawendę

Od czasu do czasu przeglądam statystyki bloga, jakie się nam w Blogspocie oferuje. I tak w ciągu ostatnich dwóch tygodni zdarzyły się wejścia na tę stronę dzięki wpisaniu w okno wyszukiwarki zwrotów: "tniemy lawendę"  (41 razy) oraz "jak ciąć lawendę" (23 razy).

Z błyskotliwością, jakiej zapewne pozazdrościłby mi sam redaktor Wałkuski  (sic!), postanowiłam wyjść naprzeciw tym zapytaniom i opowiedzieć w skrócie o moich w tym zakresie doświadczeniach. Co prawda moja plantacja już nie istnieje, zdążyłam jednak przez te kilka minionych lat poznać zwyczaje tej pięknej rośliny i bynajmniej nie zamierzam tych tajników zabrać do grobu.

Zasady są dwie: pierwsza dotyczy stopnia rozwinięcia kwiatów. Tniemy pędy, na których dopiero zaczynają "pękać pączki". Zanim lawenda wyschnie, większość kwiatów zdąży się jeszcze otworzyć. Gdy uda nam się wyczuć ten moment, możemy być pewni, że kwiaty będą pachnieć uwodzicielsko, zachowają piękny kolor (nie zbrązowieją), ani też nie obsypią się w nadmiarze.

Druga zasada dotyczy tego, jak długie pędy ciąć. Albo odwracając pytanie - jak długie końcówki pędów zostawić na krzaku. W tej dziedzinie powołam się na mój niezawodny autorytet - pana szkółkarza, u którego     zaopatrywałam się w sadzonki, a który mawiał, że należy ciąć kwiaty krótko przy ziemi, nawet gdy rozum się buntuje i gdy sumienie woła o litość. Tnijmy te krzewy jak najniżej, formując zgrabne kule, a w następnym roku krzewy odwdzięczą się bujniejszym kwieciem niż dotychczas.
A matematycznie: wystarczy gdy nad ziemię wystają pędy długości 10-15 cm.

Krzewy przycinałam od razu po kwitnieniu. Przy większej ilości krzewów doskonale sprawdza się w tym zadaniu podkaszarka spalinowa  ze sztywnym nożem, ale i zwykły sekator da radę. Tak wczesne cięcie da szansę roślinie na przygotowanie się do zimy i solidne zagojenie się "ran", które zwłaszcza przy zdrewniałych gałązkach mogą być dotkliwe. Literatura podaje, że rośliny można przycinać również wiosną. Osobiście bałam się spróbować i jako takich wiośnianych doświadczeń z cięcia nie zgromadziłam.

Jeśli komuś te informacje w jakiś sposób okażą się pomocne, ten proszony jest zostawić w komentarzu choćby kropkę. Będzie mi przyjemnie; da mi to również sygnał, że podobnymi doświadczeniami warto się dzielić.

Na koniec garść zdjęć z poprzedniego roku na otarcie łez (moich), ale może i Wam będzie przyjemnie.

Dobranoc.

P.s. Zdjęcia "robalowe" są ze specjalną dedykacją dla Vitoosa. Vitoos, ja mam nadzieję, że Ty docenisz to, jak ja się tarzałam w tych krzakach, żeby te owady en face sfotografować.