Bzdury zamiast lektury

Od tygodnia żyję jak nomad. Ba, jak cała banda nomadów. Chodzi mi oczywiście o jakość ich  życia, a nie to,  w jakie wzajemne mogą wchodzić interakcje:) Tak więc jedno, co można o moim bytowaniu w ostatnim czasie powiedzieć, to że jest to bardziej tryb koczowniczy, niż osiadły. Pięć godzin kursu dziennie wciskanych pomiędzy zawodowe zobowiązania skutecznie odciągało mnie od czynności, które w potocznym życiu uważa się za normę. Nie czytam więc nic od tygodnia, nie oglądam, nigdzie nie bywam, z nikim się nie spotykam.  Mieszkanie również cierpi na brak towarzystwa. Zioła na parapecie prawie uschły. Sprzątam jedynie "rynek", śmieci wyrzucam, gdy już wysypują mi się z wiaderka. Zrezygnowałam z wylegiwania się z książką  w wannie i dzień kończę krótkim prysznicem, bo po prostu wieczorami padam na twarz.
Pan syn, gdy mnie ostatnio odwiedził, zajrzał do kuchni w poszukiwaniu czegoś nadającego się do jedzenia, po czym wywiązała się wielce symptomatyczna - zważywszy na powyższe - rozmowa:
- Upiekłaś coś?
- Nie.
- A ugotowałaś?
- Nie.
- A jadłaś coś w ogóle dzisiaj?

No, co to ja chciałam właściwie powiedzieć? Że zrobiłam sobie chwilę przerwy w pracy i piszę tekst dla poznanej niedawno pani dziennikarki o żadanicach  (zadanicach), o których wygadałam się podczas kursu.

Znacie te lale? Przeczytałam o nich wiele lat temu w jakimś artykule w czasach, gdy jeszcze czytywałam czasopisma w formie tylko i wyłącznie papierowej, więc nawet nie potrafię w tej chwili Was do tego tekstu odesłać. Szykując jednak ten post zauważyłam, że jest trochę informacji na ten temat w internecie. Mój artykuł (ten, który lata temu wpadł mi z ręce) opowiadał o inicjatywie pewnych młodych dziewczyn, które podjęły się wyzwania  przywrócenia światu  kobiet z białoruskiej prowincji - takich, które spotkała jakaś tragedia i się skutecznie z wszelkiego życia wycofały. Już mniejsza o to,  co to były za okropne przeżycia, choć to stanowiło główną część tego reportażu;  ja się skupię tu na samych lalach - to był jeden z szerokiej gamy pomysłów młodych wolontariuszek na dochodzenie kobiet ze zniszczoną psychiką do normalności.

"Powołuje się je do życia"  w pewnej intencji - mają spełnić życzenie osoby, która figurkę wykonuje. Jedną z zasad jest więc to, żeby lalę wykonać od razu do końca, nie dzielić pracy na etapy, a już na pewno niedopuszczalne jest pozostawienie jej w ogóle bez wykończenia.  Po spełnieniu życzenia żadanica powinna być spalona, a to co z niej zostanie - zakopane. Trochę to makabryczne, ale ja bym się obawiała dyskutowania z takimi prawidłami, których nikt wtajemniczony nie poddaje w wątpliwość. Tak więc na końcu - destrukcja, oczyszczenie i można zaczynać myśleć o nowych celach. 

Pozostałe zasady dotyczą już kwestii  samego wykonania. Kukiełkę wykonujemy ze starych tkanin, bez użycia igły i nici. Ucinamy kawałek, jaki potrzebny jest do wykonania lali, (w moim przypadku był to kwadrat o wymiarach około 40 x 40 cm) i z użyciem dratwy formujemy korpusik. W główkę włożyłam jakiś stary gałganek. Nogi i rączki powstały ze zrolowanej tkaniny.  Sukienkę zrobiłam (również bez igły) z innego starego materiału. Na koniec chustka na głowę.  Aaa, no i bardzo ważna rzecz: należy żadanicy coś od siebie podarować - guzik, koralik, cokolwiek. Ten drobiazg dla odmiany przyszywamy do ubranka na trwałe.
Istotne jest to, aby lali nie dorysować oczu i ust. Według tych starych białoruskich   wierzeń lalka, która zyska twarz, zaczyna zajmować się wypełnianiem własnych życzeń.  A nie o to przecież chodzi, abyśmy robiły i utrzymywały darmozjada:)

Nie znalazłam nic w źródłach na temat nadawania żadanicom imion. Wychodzę jednak z założenia, że skoro nie daje im się twarzy, to nadawanie imion pewnie też byłoby ruchem w złym kierunku. Ale to tylko moje spekulacje na ten temat, które nasuwa mi mój analitycznie wypaczony   i doszukujący się wszędzie analogii umysł. Na wszelki wypadek nie będę jednak kusić losu.

To tyle:) Tyle mówią  powszechnie dostępne źródła i moja (zawodna) pamięć. Nawet jeśli nie ma się marzeń w kolejce do realizacji (w co zupełnie nie wierzę), warto się pobawić. A gdy się je ma, to - nawet jeśli to tylko bujdy - robienie podobnych lalek na pewno w niczym nie zaszkodzi.

Ja mam marzeń pełną głowę i te, z którymi sama sobie nie poradzę (co rzadkie), powierzę żadanicom. Ta obecna jest bardzo zapracowaną osobą. Zyskała nawet pewien typ "osobowości prawnej" w moim domu. Gadam do niej, sadzam na widoku, gdy pracuję i  zabieram wszędzie ze sobą. Nie  zapominam jednak, żeby dawać jej do zrozumienia, kto tu rządzi i kto czyje polecenia ma wykonywać.

Wczoraj znalazłam jeszcze jeden ślad  żadanic w naszym kraju: pewna pani trudni się wykonywaniem ich usługowo. Otóż ogłaszam, że nie wierzę, aby takie kukiełki kupowane za pieniądze działały prawidłowo. Skoro założenie jest takie, że wykonując lalę cały czas myślimy o celu, który ma ona spełnić, powątpiewam, aby ktoś obcy, który nawet nie widział nas na oczy, mógł tak samo pozytywnie o tym marzeniu myśleć i wierzyć w jego urzeczywistnienie. Nie idźcie tą drogą:)


--------------
Jeśli masz ochotę przeczytać kolejny artykuł na ten temat zapraszam tu: ----> O TUTAJ!