Każdy z nas ma coś za uszami

Ona się martwi. Jej leży na sercu moje osamotnienie. Tak więc nieśmiało (bo nie znamy się przecież jeszcze tak znowu dobrze) sugeruje:
- A może odnów swoje kontakty z kolegami z klasy z liceum.

No to jej objaśniłam po krótce, ile w tym trudności.
Do matury uczyłam się w szkole dla grzecznych panien i guwernantek - więc w szkole z natury swojej zdominowanej przez kobiety (a już na pewno, jeśli chodzi o uczniów). Choć i tak moja klasa była wyjątkowa i uprzywilejowana, bo mieliśmy trzech chłopaków:

1) Ms- bardzo rzystojny, wysportowany i w ogóle; ożenił się z naszą klasową koleżnaką. Do dziś są szczęśliwym małżeństwem. A poprzysięgłam sobie, że w życiu nie zabiorę się za żonatego mężczyznę.

2) A. - również przystojny, a do tego nieprzeciętnie elokwentny (a ja zawsze byłam wrażliwa na tym punkcie); jest jednak gejem. Cóż z tego, że bardzo fajnym gejem. Zawsze mieliśmy wspólne tematy i przędliśmy wzajemną nić porozumienia. Utrzymujemy życzliwy kontakt do dziś. Ale jednak to gej, w dodatku w stałym wziązku. Tak więc nie dość, że się za żonatych nie biorę, to za mężatych również nie!

3) Mk - za czasów szkolnych nieprzeciętnie przystojny, był przedmiotem westchnień wielu dziewczyn ze szkoły; potem został przedstawicielem handlowym jakiegoś tam browaru. I pech chciał, że go kiedyś, po latach  spotkałam w pewnej restauracji, co z racji wykonywanego przez niego zajęcia nie było takie znowu niezwyczajne. Przyjechał do lokalu z ofertą handlową, czy też z uzupełnieniem towaru. Nie pamiętam dokladnie.
On dalej taki bossssko przystojny, w ciemnym garniturze od nie-wiem-kogo.
I pech polegał nie na tym, że on tam właśnie wtedy służbowo przyjechał, tylko na tym, że ja w tym lokalu jednocześnie się znalazłam... w charakterze - nazwijmy to - mało oficjalnym.

Mieliśmy wtedy ze znajomymi bal przebierańców. Wszyscy byliśmy wariacko przebrani. Na taki luz zdobywają się jedynie osoby, które: po pierwsze primo - świetnie się ze soba znają i dobrze się czują w swoim towarzystwie, po drugie primo - nie przy takich okazjach się już kompromitowały wzajemnie w swoich oczach.
Tak więc był pełny luz. Jedni przebrani za dinozaury, inni za księży lub zakonnice. Ja - za myszkę Miki.
Taką prawdziwą myszkę Miki. Z wielkimi łapskami z gąbki (z McDonalda), z uszami w rozmiarze XXXXXXXL oraz pomalowanym na czarno nosem.

I bardzo, ale to bardzo się starałam, żeby Mk mnie nie zauważył. Ale on zakrzyknął w pewnym momencie przez całą salę:

- Beataaaaa?! Jak ty się nic a nic nie zmieniłaś!

Wyobrażacie sobie ten ryk na sali? Do tej pory prześladują mnie docinki na temat tego, jak ja się ubierałam do szkoły i co nosiło sie wtedy u nas na głowach.

No, w każdym razie z przyczyn niezależnych Mk też odpada. I to przez jakieś pieprzone uszy.