Czy zew gór jest nie do odparcia?

Z tym pytaniem rozprawiano się dziś przez godzinę w radiowej Trójce, a potem kolejną godzinę u Tomasza Lisa na kanapie. I w zasadzie chyba trudno jednoznacznie odpowiedzieć. Himalaiści odpierają ataki. Zarzuca się im, że nadmiernie ryzykują, są nieodpowiedzialni, źle oceniają  ryzyko i własne zdolności, zostawiają rodziny, osierocają dzieci.
A oni mówią, że nie są bandą straceńców. Chcą pójść i wrócić. Że są ludźmi pozytywnie nastawionymi do świata. Że po prostu to kochają.

I ja to wiem, że z miłością do gór jest jak z każdą miłością. Niby wiesz, że możesz się sparzyć i zawieść, to mimo to  brniesz w ten układ. I nie mam wcale wielkich doświadczeń. Moje góry przy tych Himalajach to zaledwie przedszkole. Ale i tak potrafiły mnie uzależnić odsiebie w sposób tak wariacki, że aż trudno to racjonalnie wytłumaczyć.

Co uzależnia w górach? Widoki? Ostre powietrze? Potrzeba wysiłku i zmierzenia się z własnymi możliwościami? Dudnienie własnego tętna w uszach?

Dla mnie ważne są jeszcze momenty, kiedy można zobaczyć świt albo zmierzch nad horyzontem, poczuć mroźny oddech na policzkach, usłyszeć grzmoty w dolinie, poczuć zmienność pogody, dojrzeć własny cień na chmurze. I dobry, głęboki sen po wyprawie. I smak schroniskowej herbaty. I zwyczaj witania się na szlaku.

I  przeżyłam w górach prawdziwe chwile grozy: gdy szłam Orlą Percią i bałam się, że spadnę w przepaść, gdy brnęłam w bagnie na torfowiskach wysokich pod Chochołowem i myślałam, że się stamtąd już nigdy nie wydostanę, lub gdy zimą wchodziłam na Skalny Stół w Karkonoszach, a śnieg walił tak, że nic nie było widać i obawiałam się, czy nie zamarzniemy w tym lesie na kość - i przy każdej takiej okazji obiecuję sobie solennie, że już nigdy nie narażę siebie ani nikogo na takie ryzyko, i że żadne wrażenie nie jest warte takiego strachu. Wkrótce jednak  i tak o strachu zapominam i znowu tam jestem.

A dodatkowo powiedział dziś ktoś świętą, mądrą  rzecz: im jest się wyżej, tym lepszych ludzi sie spotyka.
Tyle wiem.