Polaku, nie depcz pijaka! Uszanuj postać narodową!

Wraca sobie Polka w piątek po pracy do domu, po ciemku - jak każda statystyczna Polka, która dorabia bokami po godzinach. Wraca z głową jasną jak słońce, bo oto udało jej się zarobić na kurtkę albo buty dla dziecka. Bo, że zarobiła jednocześnie  na jedno i na drugie, to już raczej nie za zbytnio chyba. Jak standardowa Polka - ma wyrzuty sumienia, że okrada dziecko z czasu (bo właśnie wtedy powinna latorośli uwagę swą poświęcać), a państwo z pieniędzy, bo pracę wykonuje na umowę o dzieło, czyli podatku za to odprowadzi niewiele. Standardowa Polka zachowuje więc postawę mało obywatelską, wynikiem czego całą drogę myśli, jak by się tu państwu, co ją żywi i broni, zrehabilitować. 

Idzie sobie, idzie...
Myśli sobie i myśli...
Do domu ma kawał, więc nawet jeśli w piątek po pracy myśli jej się powoli i z oporem, to w trakcie tej długiej drogi jakaś tam myśl się urodzi... jakaś okazja trafi... a nuż.

No i trafia się, jak ślepej kurze ziarno, pijak, który wisi na rynnie na jej ulicy. I to nie byle jakiej rynnie - na zabytkowej, miedzianej - takiej, na jakich na złomowisku można nieźle się obłowić. I złość bierze statystyczną Polkę, bo pijaczkowie wszelkiej maści  z rwania rynien w okolicy  uczynili sobie dyscyplinę narodową. 

Ale Polka nigdy nie zostaje obojętna w takich przypadkach. O nie! Pomimo, że jest zmęczona, ma obydwie ręce zajęte siatami z surowcem na następne zajęcia, dobywa telefon i dzwoni zgodnie z instrukcją i dyrektywą UE na numer 112, aby sprawę wandalizmu zgłosić. I, kurna, jeszcze się nigdy nie zdarzyło, aby Polkę połączyło tak, jakby chciała, czyli, że jeśli Polka chce zgłosić pożar, to łączy ją ze strażą, a jeśli miejską demolkę to z policją. Nie! Łączy przypadkowo. System zawsze musi się na Polce odegrać i pokazać jej, gdzie ma jej obywatelską postawę. Kobieta zobligowana jest więc gadać najpierw ze strażakiem, ten z kolei dopiero przełącza ją do policji, a ona musi łuszczyć temat jeszcze raz. A czas leci... A rynna wisi ostatkiem sił... A w polskiej głowie lęgną się złe myśli, że może by sprawę olać, udać, że się nic nie widzi i przemknąć do domu, zamknąć za sobą drzwi i mieć święty spokój. Ale ona nie! Ona musi być, kurna, nadgorliwa!

Pan policjant mówi, że sprawę przyjmuje i żeby tam przez chwilę tego pijaczka czymś zająć, powiedzieć mu, żeby przestał rwać te rynny, do czasu, aż patrol przybędzie z odsieczą.

A ponieważ statystyczna Polka jest już w piątkowy wieczór  tak zmęczona, że z myśleniem logicznym jest jej nie tak znowu po drodze, to postanawia wyjść propozycji policjanta naprzeciw.
Przechodzi na drugi chodnik i zachowując bezpieczną odległość, oraz zabezpieczając sobie ewentualną  drogę ucieczki, idzie z pijaczkiem negocjować.

A negocjuje niezwykle elokwentnie:
- E! - krzyczy. Ale pijaczek ma ją za nic i dalej uwskutecznia swój taniec na rynnie. No to ona ponawia prośbę, rozwijając zdanie proste w zdanie złożone: - Eeee, ty!

Pijak odebrał sygnał, bo zaczął błądzić wzrokiem. Spojrzał nawet w kierunku, skąd docierał dźwięk ów. Mało precyzyjnie spojrzał, ale jednak. W każdym razie przestał dewastować miejskie mienie na moment.

- Pan przestanie rwać tę rynnę, bo zawołam policję - krzyczy Polka z bezpiecznej odległości i ma nadzieję, że ten  w agresji nie rzuci się na nią z pięściami. A nawet jeśli, to że może zrobi on to tak samo mało precyzyjnie, jak chwilę temu próbował ją namierzyć wzrokiem.
Pijaczek wydał z siebie bliżej nieokreślone dźwięki, których przesłanie jednak była sobie w stanie Polka wykoncypować. Oburzyła się, że na tym poziomie to ona z nim rozmawiać nie będzie. Musi jednak zająć czymś obywatela do momentu nadjechania radiowozu. W końcu ojczyzna na nią liczy! 

No to prowadzi konwersację, próbując poruszyć sumienie interlokutora:
- Pan nie może niszczyć tych rynien. To kosztuje magistrat majątek. Pan zobaczy, jakie one ładne. I elewacje nie zaciekają od deszczu. Miastu potrzebne te rynny. Jeśli brakuje panu na chlebek, to ja z panem pójdę i ten chlebek zafunduję. - Polka nie może wyjść ze zdziwienia, skąd się w niej odezwała taka krasomówczyni.

Pan jednak był mało wyrozumiały i  zaczął być słownie agresywny. Polka więc kalkuluje, co zrobić, jeśli pijaczek przejdzie od słów do czynów i zacznie być agresywny fizycznie. Jak się bronić? W co walić, aby nie zabić, a tylko ogłuszyć? Twarde przedmioty ma w jednej siatce, a miękkie w drugiej. Czy cios lekką siatką okaże się wystarczający, czy niezbędne będzie użycie drugiej, cięższej, co pewnie miałoby złe konsekwencje dla oponenta, ale i też nie najlepsze dla Polki.

Ale rodzi się w Polce jednocześnie zwykłe, zimne wyrachowanie - za napaść (ogłuszenie) mogą jej grozić najwyżej trzy lata. Za zabójstwo -  jakieś 25 lat, co w jej przypadku może oznaczać dożywocie. Decyduje się więc Polka na użycie siaty lżejszej, tej w której ma tylko rafię, sztuczne kwiatki i styropionowe jaja. Zwłaszcza, że kalkuluje dodatkowo, iż z paki wyjdzie akurat w tym momencie, jak latorośl skończy podstawówkę. A matka Polka nie cierpi odrabiać z córką lekcji z polaka. Polka zamierza więc upiec dwie pieczenie na jednym ogniu: ocali przed dewastacją miedziane rynny oraz uchyli się od znienawidzonego szkolnego obowiązku. Szczwany lis z tej Polki!

I byłaby zrealizowała tę swoją strategię, gdyby nie nadjechał właśnie z rykiem radiowóz.

Panowie uzbrojeni po zęby dostawili się raz-dwa do pijaczka. Próbowali wyegzekwować od obywatela dane osobowe. Z Polki wydusili je w czasie o połowę krótszym, bo Polka z procedurą obeznana jest już od dawna. Nie pierwszy już raz wzywa policję w sprawach podobnych, więc wie, że dane osobowe podać trzeba i z literą prawa nie ma co nadmiernie dyskutować. Następnie stróże nie omieszkali wskazać na fakt, że do przestępstwa nie doszło, bo rynna jeszcze wisi. Było to więc zaledwie usiłowanie czynu zakazanego. Ich rola się tu kończy, bo na usiłowanie nie ma paragrafu.  Zgarnęli jednak pana do radiowozu z zamiarem zakwaterowania go w izbie wytrzeźwień.

Ze zwględów powyższych nerwy  biorą górę nad stoickim jak dotąd opanowaniem Polki i postanawia ona dać upust swojej frustracji z tego tytułu, z użyciem wszelkich dostępnych środków wyrazu, a już epitetów w szczególności. Pan policjant z uśmiechem upomniał, że na wyrażanie epitetów w obecności funkcjonariusza na służbie już paragrafy się jakieś tam znajdą. Polka ma nadzieję, że funkcjonariusz raczy żartować.

Ufff... żartował jednak.

Polka tak czy siak jest wkurzona na maksa i obiecała sobie, że już nigdy więcej... że gdzieś ma obywatelską postawę, skoro państwo nie wykazuje troski o publiczny majątek i zasłania się procedurą. Denerwuje ją, że dała się znowu wynotować, a pijaczek zostanie zgarnięty do radiowozu za pijaństwo, a nie za wandalizm. Polka tego nie rozumie i czuje się roczarowana, że podatnik jeszcze zafunduje pijaczkowi wygodny nocleg w ciepełku, zamiast dać po głowie.

Ech, wkurza się Polka, że mieszka w takiej okolicy, w której scenariusz taki ciągle się powtarza. Że pijaczkowie w jej okoicy mnożą się jak grzyby po deszczu, albo co gorsza jak króliki.

A właśnie... a propos króliki...
Przechodzi złość statystycznej Polce, gdy przypomina sobie o pracy. Bo praca uszlachetnia - powiedział ktoś.