Tak sobie myślę... reaktywacja

Od lat kilku obserwuję blogi z dziedzin, które mnie interesują. Książkowe, szyciowe, filmowe, podróżnicze, fotograficzne... różne.  Mniej lub bardziej dokładnie, ale jednak jest tego sporo. Stwierdziłam, że żadna wydawnicza nota i żadne  oceny krytyków-specjalistów nie są  w stanie mnie tak do czegoś (przeczytania, obejrzenia, zwiedzenia) zachęcić, jak czyjeś osobiste doświadczenia z ową materią. Te są dla mnie nie do przecenienia.

 Po pewnym czasie doszłam do wniosku, że ja też mam niemało do powiedzenia. Jeśli nie komuś, to przynajmniej sobie. Że niby siądę po latach, poczytam, co robiłam wcześniej. Porównam, jak bardzo zmieniły się moje opinie na jakiś temat. I to mi się powoli udaje spełnić.
Czasem pluję sobie w brodę, że nie potrafię "zrobić" bloga tematycznego - o wąskiej tematyce wpisów, który gromadziłby ujednoliconą publiczność i stanowiłby możliwość wymiany doświadczeń z danej dziedziny. Jest jednak tyle różnych rzeczy, które zaprzątają moją głowę, że się po prostu nie da.  Cieszę się tylko, że udało mi się przesiąść z jednej (starej) "Bombonierki" na drugą dość bezboleśnie. I dalej sprawia mi to frajdę. Do tej starej niechętnie już zaglądam, choć gdzieś tam w sieci wisi. To było w innym życiu. Ta nowa to świeże doznania, przemyślenia. Takie krążenie oboczne:)

W tym całym blogopisaniu bałam się paru rzeczy: że nikogo to nie zainteresuje, że sprowokuję jedynie komentarze w stylu: "Ładnie uszyłaś", "Gdzie tę tkaninę kupiłaś", "Ale odlot" itd. Aż tu dziś patrzę, a Anonimowi komentatorzy przerzucają się nawzajem cytatami. I to całkiem na temat:) Ciepło mi się robi koło serca. Znaczy, że ktoś to czyta, nad tym pomyśli, a nie jedynie przejrzy obrazki. Zajmie to go nawet na tyle, że się nie zgodzi i skrytykuje.

Swoją drogą zawsze ciekawiło mnie to, jak do czytelnictwa w internecie ustosunkowują się statystyki na temat czytelnictwa w ogóle.  Czy to w ogóle brane jest pod uwagę? Ktoś może poczynić zarzut, że jakość pisarstwa internetowego ma niższą jakość, bo publikować może każdy i na każdy temat (vide ja). Ale w wersji drukowanej też zdarzają się przecież gnioty (vide Coehlo). Pisząc to przypomniało mi się, że ktoś mi ostatnio powiedział "Ty ze wszystkiego potrafisz zrobić TEMAT" ( ze szczególnym akcentem na "temat") i w tym kontekście nie wiem teraz, czy to był komplement, czy może próba delikatnej  krytyki. 

Ale nic to, prześliznę się nad tym i brnę w ten post, jeśli macie jeszcze cierpliwość.

Zakupiłam w tym tygodniu dziennik Stuhra pt. "Tak sobie myślę...". Wczoraj zaczęłam czytać, dziś skończyłam. Gdyby wszystkie lektury tak wyglądały i tak były napisane, mogę zaryzykować stwierdzenie, że czytelnictwo w Polsce osiągnęłoby apogeum swojej popularności. Pobilibyśmy wszelkie światowe statystyki. Po prostu nie mogłam się oderwać (ostatnio zdarzyło się podobnie parę lat temu, gdy sięgnęłam po mojego pierwszego Irvinga). Płakałam i śmiałam się naprzemiennie, jak jakaś histeryczka. Wlazłam z książką do wanny po 17 i nie wyszłam, dopóki nie przeczytałam ostatniego zdania. Zupełnie straciłam rachubę czasu, a jedynym bodźcem słuchowym, jaki do mnie dotarł podczas tego czytania, był komunikat głosowy z komputera "Baza wirusów programu Avast została właśnie zaktualizowana". (swoją drogą bezpiecznie się człowiek czuje z książką w wannie i nawet nie wie, jakie zło na niego czeka za rogiem. Dobrze, że Avast czuwa. Muszę im podziękować!) Aż nie chcę myśleć, jak będzie wyglądał mój rachunek za zużycie gazu z powodu ciągłego dolewania ciepłej wody.

Ale wracając na moment do Stuhra, pozwólcie, że streszczać nie będę. Treść jest nieobszerna, więc nieobszerną treść dodatkowo streszczać jest już zupełnie bez sensu. Ale za to zacytuję, dla siebie i dla swoich dzieci, żeby im kiedyś przeczytać:

"Bo życie to jest takie pole minowe. Przeszedłeś kawałek? To podziękuj. I zrób następny krok. Jeden. Nie puszczaj się biegiem - jeden krok. To jest wiara."

Boże (w którego nie wiem sama, czy wierzę), jesteś super gościem, że stworzyłeś takiego człowieka i zafundowałeś mu takie doświadczenia, po których mógł dojść do takiego wniosku i go zapisać, abyśmy my mogli to przeczytać:)

A już na koniec, ponieważ jesteśmy społeczeństwem obrazkowym, wizerunek mojej ukochanej ściany. Bo ma w sobie wszystkie kolory i witaminy lata. I niesie energię, jakiej dostaje się po przeczytaniu tej książki.

Alleluja i dobranoc!