Rozmowy o seksie

Oczywiście, że tytuł z przedmiotem wpisu będzie miał się nijak, bo o żadnym seksie mowy tu nie będzie, liczę tylko na nośne hasło i robię sobie frekwencję psim swędem.

Bo kto się nie poczuł zafrapowany, no kto? Przyznać się!

O seksie nie będzie więc raczej nic a nic. Przynajmniej nie bezpośrednio. Dziś chciałam opowiedzieć, jak mi się trudno praca na moich warsztatach w centrum Unesco układa. Nie jest łatwo z moimi kobitkami, bo im się wszystko kojarzy. No, wiadomo z czym się kojarzy. Właśnie z tym, o czym dziś nie będziemy  tu  rozmawiać.

Grupę mam dość skomplikowaną: prawie trzydzieści kobiet - dwadzieścia lat starszych  (60%) bądź też dwa razy młodszych ode mnie (40%) plus jeden młodzian płci męskiej. Jest to ten jeden jedyny przypadek w przyrodzie, gdy suma uczestników nie równa się 100%, tylko 100% plus jeden.
Ten JEDEN zapewnia nam parytet, co ze względu na skomplikowane procedury i wybujałą europejską biurokrację nie jest wcale takie bagatelne. W założeniach było postawione, że projekt ma stanowić pomost międzypokoleniowy oraz międzypłciowy. Gdyby nie zgłosił się więc nasz rodzynek, nie byłoby jak tej kładki przerzucić i ze względów proceduralnych mogłabym zostać bez pracy.

Ale wracając do tematu skojarzeń - bez względu na wiek i płeć, wszyscy je mają. Przynajmniej ci w mojej grupie, bo za resztę populacji ręczyć nie mogę.  I trudno jest prowadzić zajęcia tak, aby im się kojarzyło wszystko tak jak trzeba, bezpośrednio, wręcz literalnie. Według nich wszędzie jest jakiś podtekst wiadomej natury.

Ja więc im wydaję dyspozycję: "powierzchnię wygładzamy paluszkiem na mokro" - śmiechy. Ja im: "nie masakrujemy tych krawędzi, a bardziej  je dopieszczamy" - śmiechy. Ja im o podróży marzeń, a oni mają na myśli turystykę seksualną na daleki wschód - i śmiechy. Ja im rozprawiam o ziołach, a oni myślą o afrodyzjakach, itd., itp.  No, nie da się zachować powagi. A po tych wszystkich chichach-śmichach licytują się przed rozejściem się do domów, co to mężom danego wieczoru zgotują.

A ja co? Sama do domu, do chłodnej pościeli. Do książek. Ot, życie! Jak to tak, aby uczniowie zaginali w czymś ciało pedagogiczne? Nie, żebym się skarżyła; lekuchno tylko ubolewam, że nie bardzo ma mi się z czym wszystko kojarzyć ostatnio. Już nie mówiąc o tym, że mi się próba budowania autorytetu sypie.

A jutro? Jutro znowu zajęcia. I jak ja mam od progu obwieścić, że tym razem zajmować się będziemy...  jajkami???